Ik bevind me op een desolaat industrieterrein vlak buiten het centrum van Beiroet. In een oud busstation is tout hip Beiruti samengeklonterd voor een van de weinige live comedyshows van dit moment. Maar vanavond gaat het gebeuren, Shaden Esperanza heet het wandelende wonder. Het is mijn eerste echte Libanese comedyshow en mennn, ik heb er zin in. Waarom letterlijk álle vrouwelijke kunstenaars en comedians die ik tot nu toe heb gesproken trouwens op vrouwen vallen is me een raadsel. Misschien dat als je dan toch al anders bent in een conservatieve samenleving als deze, je dan maar helemáál andere keuzes maakt in je leven. Wie weet. Dat ik mannen wel aantrekkelijke wezentjes vind houd ik maar even voor me. Blijkbaar geen uithangbord voor een cabaretier hier.
De show begint. Ik heb het meisje naast me getrakteerd op een biertje in ruil voor de broodnodige vertaling. Mijn Arabisch gaat tot dusver nog niet verder dan het wijzen naar een lekker dadeltje. De show lijkt niet erg verrassend. Het gaat over dingen als relaties, eerste dates, condooms en niet-te-stuiten-openingszinnen. Dat de comédienne overigens zelf op vrouwen valt is geen onderwerp, dat is gewoon zo.
Halverwege de set vraagt Shaden om twee vrijwilligers. Twee jongens, gekleed in strakke broeken en met haar in een mooi plooitje, dienen zich aan. ‘Oh no, gays!’ verzucht ze voor de grap. De zaal lacht. De jongens klimmen het podium op en kijken schuchter het publiek in. Ze blijken op hun tweede date te zijn. Shaden ziet haar kans schoon en onderwerpt de twee tortelduiven aan een test. Bij elke vraag die ze stelt moeten ze los van elkaar antwoorden, om zo uit te vogelen of ze wel een match zijn.
‘Wat is je favoriete tv-programma?’ vraagt Shaden. Ze duwt de microfoon in het gezicht van Amir, de langste van de twee. ‘LBC’, antwoordt hij. ‘MTV!’, proest de ander. De zaal lacht. ‘Wat vind je zo leuk aan Mo?’ is vraag nummer twee. De jongen giechelt. ‘Hij is zo schattig. En hij heeft zo’n leuke bril’, antwoordt Amir. Mo frummelt aan zijn glazen. Shaden stelt hem dezelfde vraag. ‘Ik kom uit een onveilige relatie’, antwoordt hij. ‘Er was veel geweld en mishandeling. Bij Amir voel ik me veilig. Voor het eerst.’ Het publiek klapt en juicht.
De show is afgelopen. Voordat we en masse onszelf in Ubers wringen, springt iemand van de organisatie het podium op. De vrouw vraagt nadrukkelijk of niemand filmpjes van het optreden online wil zetten. ‘Nee! Ik ben nog niet uit de kast!’, roept Shaden over het gelach van het publiek heen. ‘Sorry schat’, en ze blaast een handkus naar haar vriendin. ‘Nee’, zegt de organisatrice snel. ‘De jongens niet.’
UIT: Libanees Reisdagboek, maart 2018
